Man man man…….vanmorgen vertrokken van Lauterach met het idee dat het min of meer een makkie zou worden. Nou écht niet dus! De bergen hier hebben gewoon sneeuw op hun toppen liggen, je hoopt op even pauze ervan, op een glooiend weiland of zo maar nee niks, meteen door naar de volgende reus, geen tijd om bij te komen. Ik vind het nogal “ in your face” dat Zwitserland, al is het natuurlijk pråchtig…( onderweg staan er ook borden met tekst, dat ook de Alpen steun van het klimaat nodig hebben, dus ook hier…)

Voor mij was het een zweterig dagje. Dikke Audi’s, Mercedessen, leuke cabrioletjes en Ford Mustangs op mijn schattige BB- bips, in zijn 2 omhoog zwoegend de Alpen over, om vervolgens met gevaar voor eigen leven die haar spelden naar beneden vol op de rem te bedwingen, en dát voor een vrouw van middelbare leeftijd die zowat nooit op de verharde weg komt! Heidi met Alzheimer light( of medium)! De splügenpas heb ik te voet 4 km beklommen, ook ditmaal weer ternauwernood tegen de rotswand aangedrukt overleefd, want, misschien omdát het vandaag Hemelvaartsdag is, stikte het van de “opstijgende” motormaniakken. Morgen ga ik de rest beklimmen, dan heb ik ook wat beweging…

JF, de arme sloeber, heeft het verrekkes goed moeten kunnen vandaag…2500 meter, da’2;5 km, omhóóg moeten klimmen, ( zeg maar van Balkum tot aan de Fuik maar dan omhoog) en hij vond het zwaaaar….Ik moet zeggen dat ik hem bij aankomst aan de voet van de Splügel, nog opvallend fris er uit vond zien! Natuurlijk was ik weer dolblij om hem heelhuids te kunnen omhelzen want iedere dag is het weer een feest om elkaar weer te vinden. We zouden niet drinken vanavond, en dat is bíjna (. ) gelukt. Morgen maar eens die PAS over, dan staan we op Italiaanse grond. Moeder Aarde kijkt niet op een grensje meer of minder, zij gooit er gewoon nog een paar extra bergen tegenaan, aan ons om ze te beklimmen , óf niet… welterusten!
”