Goede avond met z’n allen!

Vanmorgen heeft Jan-Frans mijn hart ontzien en heeft ons via talloze haarspeldbochten met het wagentje naar beneden gereden. Onder aan de berg scheidden onze wegen, dit keer letterlijk én figuurlijk! We hebben waarschijnlijk 100 meter uit elkaar de weg afgelegd naar Merate, vlakbij Lecco, maar met een wereld van verschil.! Ikzelf ben min of meer getrouwd met een Ami I - vrachtwagen ,in een ellenlange ketting van tunnels, en ben nu wel degelijk over de tunnelschrik heen ( dus da’s goed ). Soms hapten we éven naar adem en dan lag het blauwe como meer te glinsteren in de zon aan onze rechterkant en dan hup de donkerte weer in, opletten geblazen…

JF heeft zo’n 65 km langs de oevers van het Como meer getrapt, lekker met de zon en de wind mee, steeds door toeristische dorpjes, mooi op zijn gemakkie. Pas de laatste 20 km’s moest er geklommen worden, en niet te zuinig ook, meer dan 1000 hoogtemeters!( dus van het Mercuriusplein naar het protestantse kerkje). Onze jongen is al gruwelijk “ wielrennersbruin” en heeft nagenoeg geen zwembandjes meer, ons Pi heeft ze nog wel, en ook wat extra zadeltassen… We logeren in een 4# hotel, op een industrieterrein. Het weer was fantastisch, maar nu stapelen de wolken zich op en neemt de wind toe, we kijken wel…Ik schonk maar weer eens een wijntje in denk ik! Veel vakantiegroeten uit Italië.!

Nog even een nostalgie anecdote die wij alle drie nog goed weten; met onze ouders, op een zelfgemaakt houten bankje achter in een “jeep”. (Zo’n plastieke, weten jullie nog.?) op vakantie in de bergen. Als we berg op moesten , riep ons vader wij 3-en eruit moesten springen anders trok ie het niet! Daar heb ik al best vaak aan moeten denken! Ciao!