Ik ben maar alvast begonnen met schrijven, mijn broer zal er geen puf meer voor hebben ben ik bang! Ik zit al op de schopstoel , met de Mio- oplader in de aanslag, om hem ergens in de Bush Bush te gaan zoeken, want tijdens ons laatste contact was ie al blij dat ie een keer een tractor tegenkwam!
Eerlijk is eerlijk, het is een práchtig mooi gebied. Heel groen, weelderig bezaaid met veldbloemen, mooie uitzichten over middelhoge bergen, ini mini dorpjes, maar de wegen zijn K U T ( excuse moi French) . Slingerend, vol gaten, half afgewerkt, smalletjes, gevaarlijk. Ikzelf heb ook verschillende keren “vast” gezeten in een of ander e bergpas wat dan met een hekwerk eindigde, maar JF is werkelijk het bos ingestuurd… Zooooo jammer want we logeren in een beautiful hotel in Pistoia, met een heerlijke tuin en dito zwembad, wuivende palmbomen, en van die wapperende gordijnen rondom de ligstoelen.

En jawel hoor! Hup die wagen weer in, 48 km dalen en scherp stijgen, drie kwartier voor nodig gehad, alles nog héél, en broertje-lief gevonden ….Ik moest denken aan de tijd dat hij als jochie naar opa en oma in Driebergen fietste.Tegen de wind in, 60 km lang, en dan zó boos zijn op den duur ,en vermoeid, dat hij zijn fieske omdraaide om éven met de wind mee te kunnen!

Hij had zijn computer al bijna van de rotsen naar beneden gesmeten en de bergen uitgekafferd, en was blij dat ik hem kwam halen. En ik opgelucht dat de techniek ons weer had geholpen! Moet er toch niet aan denken dat ik met een ouderwetse landkaart door Italië had moeten crossen! Als mijn TomTom al zegt: ga naar het zuiden, dan lig ik er al uit!! Ben tenslotte verpleegster, geen buschauffeur! Toch? Snap je?

Morgen naar Pisa, je zult er van horen! Veel liefs van ons!